Κάποιες επισημάνσεις για έναν αγώνα που δεν περισσεύει

Από τον "Αγώνα της Κρήτης" Τρίτη, 19 Ιουνίου 2007

του Νεκτάριου Κοκολαντωνάκη*

Ο Μητσοτάκης μάλωσε τον πεισματάρη ανιψιό του, ο υφυπουργός άμυνας είναι θετικός στην παραχώρηση του στρατοπέδου και τώρα όλοι μαζί να πείσουμε τον Μεϊμαράκη και…. Νικήσαμε!!
Όσο όμορφα είναι τα πράγματα στην αντιπολίτευση του δημοτικού συμβουλίου, που σύσσωμο προσπαθεί να νουθετήσει τον πεισματάρη δήμαρχο, άλλο τόσο όμορφα και «καλόβουλα» εμφανίζονται να στέκονται τελικά και τα κυβερνητικά στελέχη, όπως δηλώνει η ίδια η αντιπολίτευση!!
Ουσιαστικά και παρά τις όποιες αψιμαχίες όλους αυτούς τους μήνες η συζήτηση κάθε άλλο παρά αναδεικνύει ιδιαίτερες διαφορές πολιτικής αντίληψης από κάποια πλευρά, ενώ η πραγματική σύγκρουση ανάμεσα στο συμφέρον των δημοτών και στην αδηφαγία του καπιταλιστικού κέρδους και της «αποδοτικής αξιοποίησης» αποκρύπτεται μέσα από δικονομικά επιχειρήματα , πολιτικάντικα χαριεντίσματα και απολίτικες αντιπαραθέσεις περί πείσματος του δημάρχου κ.λ.π.
Και βέβαια μέσα απ’ όλα αυτά η προοπτική ν’ αποκτήσουν τα Χανιά έναν έστω σημαντικό πνεύμονα πρασίνου παραμένει άπιαστο όνειρο για τους κατοίκους και όραμα και οπτασία για τους πιο ρομαντικούς. ..
Το ζήτημα του περιβάλλοντος που ζουν οι εργαζόμενοι είναι πολύ σοβαρό ιδίως στο κέντρο της πόλης με την πλήρη τσιμεντοποίηση αλλά ακόμη και στις περι-αστικές περιοχές, με διαφορετικές ίσως εκφράσεις, με κοινό παρονομαστή όμως πάντα την πλήρη αδιαφορία από την πλευρά του κράτους και της λεγόμενης Τοπικής Αυτοδιοίκησης, στην ανάγκη του εργαζόμενου για ηρεμία και λίγη δροσιά, στην ανάγκη του να περπατήσει κάπου ήρεμα, στην ανάγκη για κάποιες τέλος πάντων υποδομές που να διασφαλίζουν μια στοιχειώδη ποιότητα ζωής.
Αν οι πόλεμοι, η καταστροφή χωρών, ο ξεριζωμός εκατομμυρίων ανθρώπων και η ληστρική εκμετάλλευση των εργαζομένων σε πλανητική κλίμακα είναι οι βασικές εκφράσεις της σύγχρονης καπιταλιστικής ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, δεν είναι ασήμαντη και η έκφραση της βαρβαρότητας του συστήματος στην καταστροφή του περιβάλλοντος που ζει ο εργαζόμενος άνθρωπος , η υποβάθμιση εν τέλει και απ’ αυτή την άποψη της ζωής και της αξίας της ζωής του.
Αλήθεια ποια αξία προσδίδει στην ποιότητα ζωής των ανθρώπων που συνωστίζονται καθημερινά στις τσιμεντούπολεις το σύστημα που θεωρεί αποδοτική αξιοποίηση κάθε ακάλυπτου χώρου την τσιμεντοποίηση; Εμείς δε θεωρούμε ότι ανακαλύπτουμε την Αμερική αν πούμε πως είναι έκφραση της σύγκρουσης συμφερόντων και όχι απλά μια άλλη άποψη αυτή που βαπτίζει τη λεηλασία κάθε ελεύθερου χώρου όπως του Μαρκόπουλου, των Αγίων Αποστόλων και τόσο άλλων σε αξιοποίηση…. Κατά συνέπεια είναι αυτονόητο για μας ότι για να πάψει να είναι όνειρο θερινής νυχτός το πράσινο μέσα στην πόλη όπως και γενικότερα για να απαιτηθεί οτιδήποτε που αφορά την ποιότητα ζωής από τους εργαζόμενους, χρειάζεται καταρχήν να ξεκαθαριστεί ότι διεκδικούμε κάτι από κάποιους που μας το στερούν. Και αν κάποιοι θέλουν να συμβάλουν σ’ αυτό το ξεκαθάρισμα οφείλουν να πάψουν να δίνουν εύσημα άλλοτε στο Μητσοτάκη άλλοτε στον υφυπουργό τάδε άλλοτε στον Μεϊμαράκη.
Η ομοψυχία π.χ. όλων των τοπικών εκπροσώπων του κυρίαρχου πολιτικού φάσματος για ζητήματα όπως το εφετείο ή τα ΚΤΕΛ κατά την άποψή μας κάθε άλλο παρά τα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων της πόλης μας εξυπηρετεί. Πραγματικός στόχος σ’ αυτή την περίπτωση είναι η καλλιέργεια τοπικισμού και ο αποπροσανατολισμός από τα πραγματικά προβλήματα και τα αίτια αυτών. Αντίστοιχο κλίμα παρά τις πολιτικάντικες αψιμαχίες επιδιώκουν κάποιοι και στην περίπτωση Μαρκόπουλου. Εδώ βέβαια πρόκειται για ένα ζήτημα που αφορά πράγματι τη ζωή των κατοίκων της πόλης. Μόνο που ακριβώς γι’ αυτό δε λύνεται με «ομοψυχίες», αλλά με μαζική κινητοποίηση των κατοίκων μέχρι που ο χώρος του στρατοπέδου να γίνει 100% πράσινο σε σύγκρουση με την πολιτική της «αξιοποίησης» , βλέπε τσιμεντοποίησης κάθε σπιθαμής γης μέσα στην πόλη. Αυτή η σύγκρουση ανάμεσα στην πολιτική αξιοποίησης-τσιμεντοποίησης που εκφράζει ο δήμαρχος και στη θέληση των κατοίκων υπάρχει αντικειμενικά. Η όποια έκβασή της πέρα από το μέλλον του στρατοπέδου θα επηρεάσει μια σειρά ανάλογες συγκρούσεις που άλλοτε αναδεικνύονται και παίρνουν δημοσιότητα και άλλοτε όχι.
Το ζήτημα του Μαρκόπουλου και κάθε άλλο που αφορά την ποιότητα ζωής των εργαζομένων στην πόλη είναι ζήτημα πολιτικής πάλης των εργαζομένων κόντρα στην πολιτική του συστήματος που τους απαξιώνει από κάθε άποψη με στόχο το κέρδος. Τίποτε δε χαρίζεται σ’ ότι αφορά και το περιβάλλον.
Όποιος αποκρύπτει αυτή την πραγματικότητα κάθε άλλο παρά την πλευρά των εργαζομένων υπηρετεί. Αυτή την πραγματικότητα που από μόνη της βγάζει μάτι άλλωστε έχουν βαλθεί ν’ αναποδογυρίσουν συνολικότερα τόσο ο Καραμανλής όσο και ο Παπανδρέου, υμνολογώντας αυτές τις μέρες τον αντιβομβαρδιστή!! του Κλίντον ή αλλιώς τον πρώην αντιπρόεδρο των Η.Π.Α. Αλ Γκορ. Ο εν λόγω κύριος έχει το θράσος να λέει ότι διαφωνεί τάχα με τον πόλεμο του Μπους στο Ιράκ και να αναρωτιέται γιατί δεν αξιοποιήθηκαν τόσα λεφτά για το περιβάλλον. Για δες παράληψη ο Μπους….Βέβαια ή έχει την απαίτηση να ξεχνάμε τόσο γρήγορα τα έργα των Η.Π.Α. επί αντιπροεδρίας του ή ακόμη χειρότερα να θεωρήσουμε ότι το ουράνιο και οι δολοφονικοί βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία πέρα από την ειρήνη και τη δημοκρατία που έλεγαν Κλίντον και Ολμπράϊτ ήταν επένδυση και στην οικολογία και στο περιβάλλον των Βαλκανίων. Ας μην επεκταθούμε σ’ αυτό το σημείωμα στις στοχεύσεις του Αλ Γκόρ της Πελόσι ή ακόμη και του Μπους και των G8 , όταν μιλάνε για την ενέργεια και το περιβάλλον, γιατί θα πάμε μακριά, όμως ας μη γινόμαστε και αφελείς…..
Για ποια αφύπνιση και δράση για το περιβάλλον τολμούν να μιλάνε Καραμανλής και Παπανδρέου όταν ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ. υπηρετούν την πολιτική όλα στο κεφάλαιο όλα για το κεφάλαιο; Μήπως εξαιρείται η φύση και το περιβάλλον από τη λεηλασία του κεφαλαίου; Ποια πολιτική ρήμαξε την αγροτιά και η μισή Ελλάδα τώρα στοιβάζεται στην Αττική (εκεί να δεις υπερθέρμανση) και η άλλη μισή στις μικρές Αθήνες που έγιναν οι πρωτεύουσες των νομών; Ποια πολιτική επιβάλει σαν βασικό μέσο μεταφοράς το Ι.Χ. , ποιών οι πολιτικές στοχεύουν στην «αξιοποίηση» κάθε παραλίας και κάθε ελεύθερου χώρου μέσα στις πόλεις, ποιοι θα είχαν ήδη ψηφίσει την αναθεώρηση του άρθρου 24 σε δασοκτόνο κατεύθυνση αν δεν τους χάλαγε τη σούπα το φοιτητικό κίνημα; Ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό και πράγματι δεν θεωρούμε ότι ανακαλύπτουμε την Αμερική λέγοντας όλα αυτά. Όμως επειδή έχουν βαλθεί κάποιοι να μας τρελάνουν οφείλουμε με την απλή μας λογική να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους.
Κλείνοντας και επειδή ακούστηκε και αυτό.
Στην ευρύτερη περιοχή των Χανίων τρώμε στη μάπα πεδία βολής, αεροπλάνα, ραντάρ και κύρια τον καρκίνο των βάσεων που περιέχει απ’ όλα αυτά και ποιος ξέρει τι άλλα, πυρηνοκίνητα τερατόπλοια κατά καιρούς και τα γνωστά. Ε,λοιπόν το Μαρκόπουλο το δικαιούνται οι Χανιώτες να γίνει 100% πράσινο όπως δικαιούνται και άλλους πνεύμονες πρασίνου μέσα στην πόλη. Αυτό είναι δικαίωμα και ανάγκη ζωής των κατοίκων κάθε σύγχρονης τσιμεντούπολης και άρα και των Χανιωτών. Όμως ας πάψουν κάποιοι να λένε ότι σε αντιστάθμισμα για την ύπαρξη και τη λειτουργία των βάσεων δικαιούμαστε πράσινο στο Μαρκόπουλο. Όχι κύριοι οι Χανιώτες δικαιούνται να παλεύουν για 100% πράσινο στο Μαρκόπουλο και δε θα πάψουν ποτέ να παλεύουν για το ξεπέταγμα του καρκίνου των βάσεων.
Όσο και αν η τρομοκρατία των ιμπεριαλιστών θέλει να μας κόψει το αίμα, όσο κι αν η κυριαρχία των πολιτικών δυνάμεων του συστήματος δια της επανάληψης πετυχαίνει εικονικά και ψευδεπίγραφα ν’ αναποδογυρίζει την πραγματικότητα άλλο τόσο η πραγματικότητα επιμένει να είναι φανερή γι’ αυτούς που τη ζουν. Και αυτή ακριβώς η πραγματικότητα είναι που άρχισε ήδη να γεννά μαζικούς αγώνες (και ότι είδαμε ως τώρα είναι μόνο σκηνές από ταινία προσεχώς), για τη διεκδίκηση ζητημάτων που αφορούν τη ζωή και το μέλλον των εργαζομένων και της νεολαίας.
Αν όμως τώρα κάποιοι θέλουν να συμβάλλουν στο να γίνονται αποτελεσματικοί οι αγώνες τότε χρειάζεται απαραίτητα η κοινή δράση και η συμβολή στη μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων. Γιατί όπως είπαμε τίποτα δε χαρίζεται, είτε πρόκειται για το περιβάλλον είτε για τα εργασιακά – ασφαλιστικά είτε για τις σπουδές των παιδιών μας είτε για την ειρήνη και τη δημοκρατία για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε εν τέλει απαιτείται αντίσταση και αγώνας. Υποκείμενο αυτών των αγώνων δε μπορεί παρά να είναι οι εργαζόμενοι και η νεολαία και απέναντί μας το σύστημα της εκμετάλλευσης της καταπίεσης και του πολέμου. Και αυτοί που υπηρετούν αυτό το σύστημα πρέπει να αποκαλύπτονται και όχι να τους δίνουμε έδαφος να το παίζουν ευαίσθητοι τάχα με τα λαϊκά προβλήματα.

* μέλος του Κ.Κ.Ε.(μ-λ)