Στρατόπεδο Μαρκόπουλου, μια πρόταση χωρίς τσιμέντο

Πυξίδα της πόλης (26-03-2007)

Εστιάζοντας...

Τους τελευταίους μήνες αναπτύσσεται στην πόλη μας ένα κίνημα πολιτών που αποφασιστικά βάζει επί τάπητος το μέγα θέμα των ελεύθερων χώρων και της ποιοτικής αναβάθμισης της ζωής μας που ασφυκτιά από την άκρατη τσιμεντοποίηση της πόλης μας.

Σαν μέλος αυτού του κινήματος θα ήθελα να μεταφέρω μερικές από τις σκέψεις που διαπερνούν εμάς που αποφασίσαμε, με αφορμή το στρατόπεδο Μαρκοπούλου, να κινητοποιηθούμε για να υπερασπισθούμε το αυτονόητο. Να ζούμε δηλαδή σε μια πόλη βιώσιμη και ανθρώπινη.

Τα σχέδια της Δημοτικής Αρχής για το στρατόπεδο Μαρκοπούλου είναι τόσο εξώφθαλμα καταστροφικά, που δεν χρειάζεται να έχει κάποιος διδακτορικό στην οικολογία, για να αντιληφθεί ότι δεν πρέπει να εφαρμοστούν. Πολύ απλά, παίρνουν το τελευταίο μεγάλο άκτιστο κομμάτι των Χανίων και συμπεριφερόμενοι ως μεγαλοεργολάβοι αντιπαροχών της δεκαετίας του 60, δίνουν στον «ιδιοκτήτη» (το ΥΠ.ΕΘ.Α.) τα διαμερισματάκια του (…που όλο και πληθαίνουν οι ψίθυροι ότι πρόκειται για τεράστιο εμπορικό κέντρο). Επίσης δίνουν και στο Υπουργείο Δικαιοσύνης το φιλέτο των 13 στρεμμάτων, έτσι ώστε να φτιαχτεί ένα δικαστικό μέγαρο τέτοιου μεγέθους που θα ζήλευε και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης! Δίνουν και στους «ιθαγενείς» για να μη φωνάζουν ένα σχολείο, μια παιδική χαρά, μερικές πρασιές και όλα ωραία και καλά! Τσιμεντοποιούν τα πάντα και υπερηφανεύονται κιόλας γιατί αναπτύσσουν έτσι την πόλη μας!!!

Αλήθεια είναι τόσο δύσκολο για αυτούς να δουν την υποβάθμιση που γίνεται τόσο στην ποιότητα της ζωής μας, όσο και στην αισθητική της πόλης μας με την απερίγραπτη αυτή τσιμεντοποίηση;

Μέσα από το διάλογο φορέων και πολιτών που επιτέλους γίνεται στα Χανιά για το στρατόπεδο Μαρκοπούλου αρχίζουν να διαφαίνονται πλέον εναλλακτικές προτάσεις για τον χώρο. Προτάσεις που από κάποιους κριτικάρονται ως «τίποτα» (προφανώς έχοντας την αντίληψη ότι εκτός του τσιμέντου όλα είναι ένα «τίποτα»). Θα προσπαθήσω λοιπόν να περιγράψω αυτό το όμορφο για μένα «τίποτα» συνθέτοντας τις δικές μου σκέψεις με κάποιες άλλες προτάσεις που έχουν κατατεθεί.

Στο στρατόπεδο Μαρκοπούλου θα μπορούσε να γίνει ένας βοτανικός κήπος με την τοπική χλωρίδα της Κρήτης, ένας όμορφος δηλαδή τόπος επισκέψιμος τόσο από εμάς όσο και από τους τουρίστες της πόλης μας. Παράλληλα στον χώρο αυτό θα μπορούσαμε να δούμε χρήσεις που θα αποτελούσαν πόλο έλξης για τα παιδιά της περιοχής αλλά και όλων των Χανίων. Μπορούμε να βρούμε τρόπους για να δημιουργήσουμε ένα παιδότοπο ελκυστικό και ασφαλή, όπου θα διοργανώνονται παιδικές εκδηλώσεις από τον Δήμο.

Στον χώρο θα μπορούσαν να γίνουν και μικρού μεγέθους, με σεβασμό στο περιβάλλον, αθλητικές εγκαταστάσεις. Ένα αναψυκτήριο κατά τα πρότυπα του Δημοτικού κήπου θα έκανε τον χώρο πιο λειτουργικό για όλους μας.

Ένα όμορφο σχολείο με πολύ πράσινο και οικολογικά υλικά θα εξυπηρετούσε τους κατοίκους της περιοχής και ταυτόχρονα θα αποτελούσε το πρώτο πραγματικά οικολογικό σχολείο της Κρήτης.

Επίσης, θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε αισθητικά όλη την πόλη μας με προτάσεις όπως, την ενοποίηση των χώρων πρασίνου, αθλητισμού και αρχαιολογικού ενδιαφέροντος (ενώνοντας το πάρκο του στρατοπέδου Μαρκοπούλου με το πάρκο Ειρήνης και Φιλίας, τον κήπο, το γήπεδο και από εκεί τα ενετικά τείχη, το ενετικό λιμάνι, το πράσινο στην πρώην ΑΒΕΑ και την παραλία της Νέας Χώρας).

Τελειώνοντας θα ήθελα να ομολογήσω το βασικό πρόβλημα της παραπάνω πρότασης. Δεν περιέχει πολύ τσιμέντο. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι είναι δύσκολο σε πολιτικούς εθισμένους στην «τσιμεντοκουλτούρα» να την ενστερνιστούν. Ας κάνουν προσπάθεια όμως, γιατί οι Χανιώτες εκτός από αγάπη για την πόλη τους, έχουν και μνήμη.

Τοράκης Γιάννης, Γεωπόνος
Μέλος της Πρωτοβουλίας Χανιωτών.