Το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο και το στρατόπεδο

Το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο και το στρατόπεδο

Φώτης Ποντικάκης
Δάσκαλος
Μέλος της Γραμματείας των Οικολόγων Πράσινων

Γεμάτη στολισμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα η πόλη αυτές τις μέρες. Το στόλισμα του δέντρο είναι έθιμο παλιό, προαιώνιο, που αποδίδεται στην αρχαία δεντρολατρεία, τη λατρεία της φύσης. Στην αρχαία ελληνική μυθολογία υπήρχαν οι Αμαδρυάδες, νύμφες που προστάτευαν τα δέντρα.
Στη σύγχρονη πραγματικότητα έθιμα όπως το στόλισμα του δέντρου μας υπενθυμίζουν τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, μια σχέση που προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε στις τσιμεντουπόλεις που ζούμε. Στη σύγχρονη τηλεοπτικά καλλιεργούμενη μυθολογία, ο άνθρωπος είναι έξω και πάνω από τη φύση. Καλλιεργούνε την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς τη φύση, χωρίς τα δέντρα, χωρίς το οξυγόνο που μας προσφέρουν, χωρίς το νερό που θέλουν να το «αξιοποιήσουν» για να ποτίζουν γήπεδα γκολφ…
Υπάρχουν όμως κάποιες αξίες που δεν μετριούνται σε χρήμα, δεν είναι ανταλλάξιμες. Δεν μπορούμε να ζήσουμε πάνω από 1-2 λεπτά χωρίς οξυγόνο. Δεν μπορούμε να ζήσουμε πάνω από λίγες μέρες χωρίς νερό. Μολύνοντας τον αέρα και το νερό αρρωσταίνουμε. Αυτές τις βασικές ιδέες φαίνεται να αγνοούν οι άρχοντες τούτης της πόλης που την παραδίδουν καθημερινά βορά στο τσιμέντο, καταργώντας κάθε ίχνος πρασίνου, κάθε πάρκο, ελεύθερο χώρο η δέντρο.
Το πράσινο στην πόλη δεν είναι θέμα μόνο αισθητικής. Είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα ζήτημα ζωής και θανάτου για μια πόλη που ασφυκτιά με το μεγαλύτερο αριθμό ΙΧ σε σχέση με τον πληθυσμό στην Ελλάδα, με τη ρύπανση της Ξυλοκαμάρας δίπλα της. Γι’ αυτό πρέπει να προστατευθούν ως κόρη οφθαλμού οι τελευταίοι ελεύθεροι χώροι και χώροι πρασίνου και να μην παραδοθούν στην τσιμεντοποίηση: Η δημόσια δασική έκταση των Αγίων Αποστόλων, το δασάκι του Αγίου Ματθαίου, η χαρακτηρισμένη ως χώρος πρασίνου και άθλησης έκταση της ΑΒΕΑ, το παρκάκι της Ρέμβης, τα στρατόπεδα Μαρκοπούλου και Χατζηδάκη,, το παλιό Νοσοκομείο, το παλιό Ψυχιατρείο κ.ο.κ.
Στολίζουμε ψεύτικα δέντρα αυτές τις μέρες γιατί δεν έχουμε πια αληθινά να στολίσουμε στις αυλές μας. Γιατί δεν έχουμε πλέον αυλές, ζούμε σε πολυκατοικίες, μετατρέπουμε τα Χανιά, «πόλη των γιασεμιών» κάποτε (όπως έλεγε και στο προεκλογικό του πρόγραμμα ο δήμαρχος), σε μια απέραντη τσιμεντούπολη από δω ως τον Πλατανιά, με πολυκατοικίες που αντικαθιστούν γοργά τα νεοκλασικά, τις μονοκατοικίες και τα μικρά διώροφα σπίτια με τις αυλές και τους κήπους.
Θα μείνουν άραγε αυτές οι αυλές και οι κήποι μονάχα στις αναμνήσεις των παλιών; Θα λέμε κάποτε στα παιδιά μας και θα διδάσκουμε στα σχολεία μας ότι υπήρχε μια εποχή παλιά που τα σπίτια είχαν αυλές όπου έπαιζαν τα παιδιά και μαζεύονταν οι γειτόνοι και οι φίλοι τα βραδάκια του καλοκαιριού; Θα διηγούμαστε με νοσταλγία για τους κήπους με τα λουλούδια και τα λαχανικά που διατηρούσαν στα σπίτια τους οι προηγούμενες γενιές, για τ’ αρώματα και τα χρώματα που πλημμύριζαν τους δρόμους που σήμερα κυριαρχούνται από το γκρίζο του τσιμέντου και του καυσαερίου;
Και τι θ’ απαντήσουμε, όταν τα παιδιά θα μας ρωτήσουν, γιατί δεν υπάρχουν πια οι κήποι με τα λουλούδια και τα πουλιά, οι αυλές και τα πάρκα, όπου έπαιζαν κάποτε τα παιδιά; Θα τους λέμε ότι δεν υπήρξαν δήμαρχοι με όραμα για την πόλη ώστε να τα κρατήσουν; Αλλά και πάλι, η απάντηση αυτή δεν θα τους αρκεί.. Τι θα απαντήσουμε όταν θα μας ρωτήσου «και καλά, εσύ, μπαμπά, μαμά, παππού, γιαγιά, δάσκαλε, τι έκανες για να μη γίνουν τα Χανιά από πόλη των γιασεμιών πόλη του τσιμέντου; Γιατί άφησες να μα κλέψουν τις παιδικές χαρές, τα πάρκα, τις πλατείες, τους χώρους όπου θα μπορούσαμε να παίζουμε χωρίς να πληρώνουμε εισιτήριο;».
Ας απαντήσει ο καθένας μας στην ερώτηση προσωπικά. Κι ο κ. δήμαρχος και οι δημοτικοί σύμβουλοι ας αναλογιστούν ότι το μοναδικό ουσιαστικά πάρκο των Χανίων, το Δημοτικό Κήπο, το έφτιαξε ένας μουσουλμάνος το 19ο αιώνα, ο Ρεούφ πασάς. Αυτοί θα συνδέσουν το όνομά τους με αντίστοιχης ομορφιάς έργα ή με τα τσιμέντα, τσιμεντοποιώντας και το στρατόπεδο Μαρκοπούλου και κάθε ελεύθερο χώρο που μας έχει απομείνει;